Co nowego w szkole?

Udaliśmy się z wizytą do Muzeum Fryderyka Chopina, którego siedzibą jest Zamek Ostrogskich w Warszawie. W jego odnowionych i udanie zaaranżowanych wnętrzach mogliśmy zapoznać się z liczną kolekcją pamiątek związanych z życiem i twórczością kompozytora. Wśród nich cennymi rękopisami muzycznymi, które dokumentują przebieg procesu twórczego, a także listami pisanymi przez Fryderyka Chopina i do niego kierowanymi, rysunkami, portretami, paszportem, zeszytem do kaligrafii, czy biletami wizytowymi. Wreszcie z planem lekcji liceum, do którego uczęszczał – jednogodzinne zajęcia lekcyjne prowadzone między 8 rano a 6 wieczorem z przerwą na lunch sześć dni w tygodniu! Ostatni fortepian Fryderyka Chopina, złoty zegarek – prezent od Angeliki Catalani, jego notatniki osobiste z lat 1834, 1848 i 1849, maleńki ołówek, breloczek z inicjałami kompozytora, eleganckie spinki do gorsu, pudełko na cukierki, chustki haftowane przez George Sand, dzwonek, zegarek podróżny to najbardziej cenne pamiątki. W muzeum można też posłuchać nagrań kompozycji Fryderyka Chopina wykonywanych na instrumentach współczesnych i historycznych.

Majowy, słoneczny dzień spędziliśmy na Starym Mieście. Najpierw wdrapaliśmy się po 150 stopniach schodów na taras widokowy dzwonnicy znajdującej się przy kościele św. Anny na Krakowskim Przedmieściu nieopodal Placu Zamkowego. Taras mieści ośmioarkadową glorietę, w której wiszą trzy dzwony; św. Anny, bł. Władysława z Gielniowa i św. Tadeusza. Od początku swojego istnienia – koniec XVI wieku - dzwonnica pełniła bardziej rolę punktu widokowego. I my spojrzeliśmy na miasto z wysokości dachów próbując uchwycić najbardziej charakterystyczne punkty w dali i pod nami; Kolumna Zygmunta III Wazy, Zamek Królewski, Teatr Wielki, wysokościowce wokół Pałacu, Wisła, Stadion Narodowy i wiele innych. Potem zagłębiliśmy się w wąskie staromiejskie uliczki i mijając Archikatedrę Warszawską dotarliśmy na Rynek Starego Miasta. Zwracaliśmy uwagę na liczne zdobienia i historie wypisane na ścianach kamienic. Doszliśmy do Wisły i na zakończyliśmy spacer na Kanoniej. W majowy, słoneczny, z lekką bryzą dzień.

W ramach lekcji j. polskiego grupa rozszerzeniowa (klasa II) wraz z nauczycielką i sympatykami udała się na wycieczkę śladami lektury Hanny Krall "Zdążyć przed Panem Bogiem". Doszliśmy do bunkra przy ul. Miłej, w którym pod koniec powstania w getcie warszawskim ukrywali się, a następnie ponieśli śmierć bojownicy Żydowskiej Organizacji Bojowej - wśród nich dowódca ŻOBu - Mordechaj Anielewicz. Zasypany bunkier stał się jednocześnie zbiorowym grobem, gdyż po 1945 r. nie przeprowadzono prac ekshumacyjnych, a rok później w miejscu zniszczonego bunkra usypano pamiątkowy kopiec nazwany "Kopcem Anielewicza".

Uchwalone prawo stanowiło pierwszy tego typu dokument w Europie i drugi na świecie. Konstytucja 3 maja była próbą naprawy państwa oraz uniezależnienia go od Rosji. Jednocześnie dokument ten był kompromisem – wszystkie zmiany funkcjonowania instytucji państwowych zachowały ostatecznie szlachecki charakter Rzeczypospolitej. Konstytucja 3 maja powstała w epoce przełomowych zmian na świecie. W XVII i XVIII w. widać już wyraźnie, że państwo jako organizacja sięgająca niekiedy czasów średniowiecznych, przechodzi do historii. Stopniowo wyłania się państwo nowoczesne, skoncentrowane wokół scentralizowanej władzy, oparte na profesjonalnym aparacie biurokratycznym, narzucająca rozwiązania prawne na całym swoim terytorium. Rzeczpospolita Obojga Narodów coraz bardziej przypominała państwo archaiczne: władza polityczna była w niej rozproszona, magnaci posiadali swoje prywatne armie, a całkowita dominacja szlachty, pozbawione praw politycznych mieszczaństwo i poddaństwo chłopów oddalały nas od gwałtownie modernizujących się krajów europejskich. Reformy Sejmu Wielkiego – w tym Konstytucja 3 maja – były próbą odzyskania niezależności oraz przekształcenia Polski w nowocześnie funkcjonujące państwo. Konstytucja odegrała dużą rolę w podtrzymaniu tożsamości zbiorowej Polaków po utracie niepodległości.

3 maja w Kościele przypada uroczystość głównej patronki naszego kraju Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski. Aktu oddania państwa pod opiekę Matki Bożej dokonał w 1656 r. w katedrze lwowskiej król Jan Kazimierz. Odbyło się to po zwycięstwie nad Szwedami i po obronie Jasnej Góry. Król przyrzekł wówczas szerzyć cześć Matki Bożej, wystarać się w Stolicy Apostolskiej o pozwolenie na obchodzenie Jej święta jako Królowej Korony Polskiej oraz zająć się losem ciemiężonych pańszczyzną chłopów i zaprowadzić w kraju sprawiedliwość społeczną. Episkopat Polski zwrócił się do Stolicy Apostolskiej o wprowadzenie święta dla Polski pod wezwaniem Królowej Polski dopiero w 1918 r., a więc po odzyskaniu przez nasz kraj niepodległości. Biskupi zaproponowali papieżowi 3 maja, aby podkreślić łączność tego święta z Sejmem Czteroletnim, a zwłaszcza z uchwaloną 3 maja 1791 roku pierwszą konstytucją polską. Po II wojnie światowej, w 1945 r., Episkopat Polski pod przewodnictwem kard. Augusta Hlonda odnowił na Jasnej Górze akt poświęcenia się i oddania Bożej Matce. W uroczystościach na jasnogórskich wałach wziął udział blisko milion Polaków. Ponowne oddanie się pod opiekę Najświętszej Maryi odbyło się w czasie Wielkiej Nowenny, będącej przygotowaniem do tysięcznej rocznicy chrztu Polski. Na apel prymasa Polski kardynała Stefana Wyszyńskiego Episkopat Polski dokonał aktu odnowienia ślubów króla Jana Kazimierza 26 sierpnia 1956 r. Kard. Wyszyński nie był obecny na uroczystościach, ponieważ przebywał wtedy w więzieniu. Uwięzionego prymasa Polski symbolizował pusty tron i wiązanka biało-czerwonych kwiatów. 5 maja 1957 r. wszystkie diecezje i parafie oddały się pod opiekę Maryi. Kardynał Stefan Wyszyński 3 maja 1966 r., w obecności Episkopatu Polski i tysięcznych rzesz, oddał rozpoczynające się nowe tysiąclecie Polski w macierzyńską niewolę Maryi. W 1962 r. Jan XXIII ogłosił Maryję Królową Polski główną patronką kraju i Niebieską Opiekunką naszego narodu. Królowo Polski, Módl się za nami!